روز بود. پر از نور و دور تا دور، تا چشم کار می‌کرد، چمن‌هایی به رنگ روشن و تازه آبیاری شده با درخت‌های قد و نیم‌قد کاج و سرو و صنوبر. از همون درخت‌های بی‌سایه‌ای که خیرشون به کسی نمی‌رسه. من بودم و سنگ‌فرشی که تا رسیدن به درخت بید محل قرارمون با ولع طی می‌کردم تا ببینمش. درخت بیدی که با شاخه‌های افتاده و سر به زیر، تا جایی که وسع‌ش می‌رسید اطراف رو پر از سایه می‌کرد. دو زانو نشسته بود. دو زانو که نه، شبیه دو زانو پاهاش رو جمع می‌کرد تو خودش و مایل می‌نشست و با این‌که چشم‌هاش ضعیف نبود، تا چندسانتی‌متری دفترش خم می‌شد و شروع می‌کرد به نوشتن. عاشق دست‌نوشته‌هاش بودم. عاشق قر و قمیش‌هایی که به حرف‌ها می‌داد. هیچ‌وقت شعری از خودش نخوند امّا خاطره‌نویسی‌ش دست کمی از شعر نداشت. دفترش رو که باز می‌کردی، حتی قبل از خوندن واژه‌ها متوجه‌ی هنرمند بودنش می‌شدی. وقتی سرگرم نوشتن می‌شد، می‌رفت تو یک دنیای دیگه و به هیچ‌کس و هیچ‌چیز توجه نمی‌کرد. برعکس، وقت‌هایی که توی جمع بود چیزی نمی‌نوشت و همه‌ی حواسش به همه بود. می‌دونی؟ آدم‌هایی مثل اون کم پیدا میشن. منی که به عنوان کم‌حرف‌ترین آدم بین دوست‌ها و آشناها شناخته می‌شدم و در عوض، تو جمع‌ها حواسم به این بود که حرف کی نصفه قطع شده، کی از چه حرفی دلخور شده یا کی قصد شیطنت داشت و از حرف‌هاش بد برداشت شده این رو میگم: حواسش به همه‌کس بود.

اون روز، وقتی خواستم برم سمتش، دور زدم تا از روبه‌رو بهش نزدیک بشم. این هم یکی از دیوونه‌بازی‌های من بود. که یک‌وقت، با دیدن سایه‌ای پشت سرش هول نکنه و به اصطلاح، آب تو دلش تکون نخوره. مثل وقت‌هایی که از خیابون که رد می‌شدیم، اوّل سمت چپش می‌ایستادم و بین راه که ماشین از سمت مخالف می‌اومد، می‌رفتم سمت راستش. گاهی به این حرکتم می‌خندید؛ خنده‌ی "باز خل شد". گاهی روی دستم رو نیشگون می‌گرفت یا به شیطنت، ناخنش رو می‌کشید روی دستم. گاهی هم دستم رو می‌کشید سمت خودش و یک لحظه سرش رو میذاشت روی بازوهام؛ انگار که تشکر می‌کرد. من ناخودآگاه این کار رو انجام می‌دادم. این نگرانی‌هام برای آدم‌هایی که دوست دارم دست خودم نبود. ناخودآگاه بود امّا نه از روی عادت!

نزدیک که شدم، دسته‌ای از موهاش از شال بیرون زده بود. عاشق این صحنه بودم. موهای یک‌دست اتوکشیده‌ای که از شالش بیرون زده بود و می‌ریخت روی صورتش و هر از گاهی با سر انگشت‌هاش یا به ندرت، با تکون دادن سرش، اون‌ها رو از جلوی چشم‌هاش می‌روند. چندباری که داشت نقاشی می‌کشید (بیش‌تر طراحی می‌کرد) و موهاش جلوی دیدش رو گرفته بود، من این کار رو انجام دادم. یکی از لذت‌بخش‌ترین کارهایی که توی زندگی انجام دادم. آروم موهاش رو با سر انگشت‌هام هدایت می‌کردم پشت گوشش، بدون این‌که نظمش رو بهم بریزم یا حواسش رو پرت کنم. گاهی که عمیق درگیر کارش بود، مدادش رو میذاشت پشت گوشش و موهاش روی صورتش نمی‌ریخت. این‌جور مواقع بیش‌تر سرش پایین بود. من هم معمولا سعی می‌کردم خلوت و احساسش رو بهم نریزم امّا گاهی که دلتنگش می‌شدم، بی‌هوا مداد رو از پشت گوشش بر‌می‌داشتم و موهاش می‌ریخت روی صورتش و خودش ناخودآگاه مرتبش می‌کرد امّا هیچ‌وقت نمی‌گفت این کار رو نکن. حتی وقت‌هایی که همه‌ی مسیر ذهنش رو منحرف می‌کردم، با یه اخم مصنوعی نگاهم می‌کرد و با پشت مداد، آروم ضربه‌ای روی صورتم یا به دستم می‌زد. راستش، هیچ‌وقت امر و نهی نمی‌کرد و این رو دوست داشتم. برخلاف همیشه، هوس کرده بودم شیرجه بزنم جلوش و بترسونمش و بعد هم، دراز بکشم و سرم رو بذارم روی پاهاش یا مثل تو فیلم‌ها، دست‌هام رو باز کنم و اون، سرش رو -بدون شال و روسری‌ش- بذاره روی بازوم و کنارم دراز بکشه. در عوض، جای همه‌ی این تصوراتم که شاید ده ثانیه هم طول نکشید، به برگ‌های درخت بید آویزون شده بودم که متوجه‌ی حضورم شد. بخوام دروغ نگم، از لب‌خنده‌ش ضعف کردم. نه ضعفِ اشتیاقِ دوباره دیدن چهره‌ی بشاشش و غنج زدن دلم، نه! ته دلم خالی شد. با این‌که لب‌خنده‌هاش همیشه آرامشم بود، این یک مورد، که بعد از روزها دوباره به چهره‌ش اضافه شده بود، شاید به این معنی بود که با قضیه‌ی رفتنش کنار اومده و به یک‌باره، نبودنش، برای من، برای اوّلین‌بار واقعی شده بود.

از باقی اون روز خاطره‌ای ندارم جز این‌که باد لابه‌لای شاخه و برگ‌ها می‌پیچید و اون مشغول طراحی درخت مجنون بود و من سرگرم حل شدن لای خط و قلمش و حاشیه‌های دفتری که پر شده بود از گل و پرنده و خرگوش و آهو... و به قول خودش، هیچ‌وقت فکر نمی‌کرد که روزی دفترش رو برای خونده شدن به من بسپره.

تو یکی از برگه‌ها، که از خاطره‌ی با من‌ش نوشته بود، جلوی یکی از بندها، یک گل صورتی کشیده بود.

+ گل میخک. ازش پرسیده بودم. چند وقت پیش، که هوای رنگ‌شناسی به سرم زده بود، تو توضیحات مربوط به رنگ صورتی- بخش گل‌ها، نوشته بود:

A pink carnation means gratitude or "I’ll never forget you".

من نویسنده نیستم. مثلا فرق من با یک نویسنده اینه که نمی‌تونم بنویسم چطور فاصله‌ی بین خودم و خودش رو دور میز طی کردم و محکم دستم رو دورش حلقه و بغلش کردم یا این‌که چطور پیشونی‌ش رو چسبونده بود به شونه‌م و هق هق، راه نفس کشیدنش رو بند آورده بود. هر آدمی ممکنه یک تا هزار نقطه‌ضعف داشته باشه و از بزرگ‌ترین نقطه‌ضعف‌های من، دل‌خور شدن آدم‌هایی که دوست دارم از دستم و بزرگ‌تر از اون، دیدن اشک‌های آدم‌های مورد علاقه‌مه. نفس کشیدنش که به حالت عادی برگشت، یه آه عمیق کشید. با سر انگشت شست دست چپم گونه‌ش رو به آرومی نوازش می‌کردم. همین‌طوری که تو بغلم بود، به من نگاه کرد و دست راستش رو گذاشت روی صورتم. با چشم‌های مستش، چند ثانیه با گذر چند ساعت به چشم‌هام خیره شده بود. گرمی نفس‌هاش به لب‌هام می‌خورد و می‌فهمیدم چه احساسی داره امّا.. من یک ابله بودم. بی‌شاید! دستش رو از روی صورتم برداشت و حلقه کرد دور گردنم. بغلش کردم. صورتم رو بوسید و سرش رو انداخت پایین و خنده‌ش گرفته بود. با نگاهی گیج امّا راضی از این‌که دوباره لب‌خنده‌ای به صورتش برگشته، علامت سوال شدم. "چند نفر پشت سرت‌اند؟".. بلند خندید. خنده‌م گرفته بود و هم‌زمان خجالت می‌کشیدم که همه‌ی احساسم رو پشت گفتن یک "بی‌شعور" با چشم‌هایی که می‌خندید قایم کردم. حقیقت ماجرا اینه که هیچ‌وقت علاقه‌ای نداشتم که آدم‌هایی که روی نیمکت‌های کناری توی پارک یا سر میزهای مجاور تو رستوران نشسته بودند به ما زل بزنند و توجه کنند و برای همین هم اکثرا دنج‌ترین نقطه و خلوت‌ترین جای ممکن رو برای خودمون انتخاب می‌کردم امّا لحظه‌هایی که گذشت هیچ‌کدوم از این‌ها برام مهم نبود. دوباره بهم خیره شد و به طرز کودکانه‌ای گفت: "گشنمه". پرسیدم: "بشینم سر جام؟". سرش رو به علامت تایید تکون داد و گفت: "اوهوم". دستش رو فشار دادم و بوسیدم و نشستم روبه‌روش و دستم رو زدم زیر چونه‌م و غرق شدم تو صورتش، چشم‌هاش و موهایی که از زیرشالش بیرون زده بود. مشغول مرتب کردن صورتش بود که چشمش رو از آینه برداشت و مثلا با اخم رو کرد بهم و گفت: "اون‌طوری نگاهم نکنا".. با حالتی مظلومانه گفتم: "خب.. ببخشید". زل زد توی چشم‌هام و با مهربون‌ترین لحنی که دیده بودم جواب داد: "می‌بخشم". چشم‌هاش رو دوباره یک لایه‌ی اشک پوشوند امّا سریع بر این احساسش غلبه کرد و وسایلش رو جمع کرد و گذاشت توی کیفش. همچنان با مکث و طمانینه غذا می‌خورد امّا ظاهرا، بیش‌تر سنگینی افکارش، مربوط به پیدا کردن راهی برای بیانش بود. ناهارش که تمام شد، دستمالِ تا شده‌ی توی دستش رو با دل‌سردی مچاله کرد و با لب‌خنده‌ای تلخ و نگاه غمگینی پرسید: "میای؟".. لبخندی نامصمم زدم و هنوز دنبال جواب نگشته بودم که ادامه داد: "که بریم تاب سوارشیم."..

توی لی‌لی‌بازی‌ها، پات روی خط رفت، خندیدم؟ به روت آوردم؟ چی شده داریه برداشتی، دور شهر، دادار دودور که فلانی مجنونه؟..

مجنونم.. تو چرا خندیدی؟.. "تو" چرا خندیدی؟.. "تو" چرا سنگ زدی؟

جای سنگ‌هات ستاره کاشتم.. ستاره‌ات هم کمته؟ چرا دوره افتادی، قد و نیم‌قدّ همه جنونمو می‌چسبونی به ردّ پات؟

پات روی خط رفت!.. خندیدم؟.. به روت آوردم؟..

راستی!..

من که مجنونم و بس.. تو چرا سایه شدی؟

پی‌ترنوشت: کاش نمی‌خواندی که مجبور نمی‌شدم توضیح دهم که "مجنون بودن"م عاشقانه نیست. هرچند.. (نه که عاشق باشم ها، نه.) پی‌ترترنوشت: فیدهای قدیمی به‌روز رسانی نخواهند شد.