قند در دهانم جای خوش کرده و چای سرد شده است. قند را دور می‌اندازم. بی‌اختیار به او فکر می‌کنم. خیره می‌شوم به خاطراتی که دل‌خوشم کرده بود. لب‌خنده‌ی یخ‌زده‌ای روی صورتم نقش می‌بندد. به یاد آخرین حرف‌هایش، نفس عمیقی می‌کشم و..؛ آهی پر از بی‌توانی. لب‌هایم غمگین می‌شود. چشم‌هایم بغض می‌کنند. سنگینی سرم را روی انگشتانم تحمل می‌کنم. قند دیگری برمی‌دارم و در دهان می‌گذارم. ساده از یاد برده‌ام که: ""چای سرد شده است"".
.
تو باور نکردی امّا..
شاید راست باشد؛
شاید اینجا، در این گوشه‌ی دنیا:
«دوست داشتن از عشق برتر است».