بسوزانید جسدم را

از لاشه ‏ی دل پژمرده‏ ام گلی نمی‏ روید...!

2.

بدنم را می‏ فروشم،

به تازه‏ ترین روحی که روح فسرده‏ ی مرا بیرون سازد...

گناه همه‌ی فاحشه های شهر

سادگی‏ شان بود!

3.

همسنگرم 

همرزم دشمن بود؛

در جبهه‏ ی او با من می‏ جنگید

اسیرم می‏ کرد

به سخره‏ ام می‏ گرفت

شکنجه‏ ام می‏ داد و خوش بود...

آه. چه دل بی‏ رحمی...!

4.

مترسک...!

جمع کن بساطت را... آغوش وا کرده‏ ای که چه؟ ایستاده‏ ای گوشه‏ ی دنیا و منتظر مانده‏ ای که عابری-رهگذری مسیر زندگی‏ اش برسد به تو و با چشمانت خنده زنی که «آری! تو هم عشق نمی فهمی...!»؟ 

تو می‏ فهمی؟ تو عشق می‏دانی؟ اگر می‏ فهمیدی و می‏ دانستی که پی هر تلاقی نگاه، صدباره جان می‏ باختی! همین کلاغ‏ های جالیز هم اگر نبودند که صدباره خودت را به هلاکت رسانده بودی.

تو اگر دل داشتی که تنها نمی‏ ماندی. جامه‏ ی چرکین دلت نشان چیست؟ حجم سنگین سکوت و سایه‏ ی بی‏ کسی شبانه‏ ات که را فریاد می‏ زند؟

.
.
اگر هنوز ابتدای راهی، بگذر از خیرش. اینجا عاشقان، چون مستان، حق آزادی ندارند. اینجا عشق جسارت می‏خواهد و جسارت، اسارت می‏ بخشد.
بگذر از خیرش رفیق. اینجا عاشقان یا دیوانه می‏ شوند و یا مهموم.
رفیق! اینجا دل، دل نیست؛ دروغ است.