«حَسَنعَلی که خَرِ مَش‌حَسَن را به هَوایِ چِرایِ گوسپَندان از او قَرض گِرِفته بود، با اسیدپاشی بَر روی گُلنار -دُختَرِ کَدخُدا- اَز عَلاقه‌ی وافِرِ خویش به وِی خَبَر داده و سِپَس، از طَریقِ مَرزهایِ اون‌وَری اَز دِه مُتِواری وَ به مُسافِرَتی چَند روزه رَفت.»
.
.
نه داداش..

ما ازوناش نیستیم که آخرشو اولش بگیم و ختمِ کلام کنیم با همون نگاهِ اوّل. 

نه خیر! ما برای همون یک نگاه که تو صدباره پشت‌بندش عاشق میشی و فارغ، هزاربار جون میدیم و زنده میشیم.

آره داداش..

ما واس‌خاطرِ یه سلام‌وعلیک ساده، هزاربار زیر چشمی خودمونو ورانداز می‌کنیم که مبادا چیزی کم‌وکسر باشه و آخرشم، موقع جلو رفتن، عینهو اسبِ بی‌نعل شصتادبار تلوتلو می‌خوریم و زهوار در رفته یادمون میره که ""خوبی آبجی"" واسه اینجور وقتا نیست و قبلِ خداحافظی هم هزارتا حرف ناگفته باس می‌زدیم که نزدیم.