مغرور شده بودم و حتی به چشم‌هایم فخر می‌فروختم که تو را، بیش از آنچه در دل دارد می‌بینم.

تاوانش را می‌دهم:

این روزها حتی سایه‌ام هم شکسته شده. دستش را می‌گذارد روی دیوار و کِشان، خودش را هم‌قدمم می‌سازد.

تحملش نمی‌کنم. فریاد می‌کشم. هوار می‌کنم.

می‌رنجد. می‌نشیند گوشه‌ای و باز می‌رنجد.

دل‌سرد می‌شوم. خسته‌ام کرده.. خسته‌اش کردم.

پهلو به پهلویش می‌نشینم. سکوت می‌کنم.. سکوت می‌کند.

ساعت می‌گذرد.

بی‌اختیار می‌خندد.
لبخند می‌زنم و قولِ صبحِ فردا را می‌گیرم.

رفته است.

من مانده‌ام و شب.

ماه را صدا می‌زنم، ستاره را می‌جویم.. حتی خورشید، خورشید که همه‌ی نفرتم را در او ریخته‌ام.

نه! جوابی نیست.

من مانده‌ام و این عقربه‌های کوکی که سال‌هاست زمان با تو دوباره ""بودن"" را نشانم نداده‌اند.

تقصیر تو نیست، عاشق شده بودم.