دیروز صبح که رفته بودیم کوه، بار و سنگینی نگاهت که افتاد روی دوش من، فهمیدم چیزی هنوز بین ما کم است. اما از جنس دل و احساس نیست، خلوت و خیال نیست؛ نه! حتی مهر و سردی و گر گرفتن گرمای گناه نیست.

نه شاید؛ شاید تنها چیزی بین‏مان زیاد باشد؛ زیاده مستیم و می‏ گرییم؛ سرخوشیم و چنگ می زنیم به رنج‏ های عالم که زجرمان دهد؛ همآواز می شویم و از غم و جدایی‏ ها می‏ خوانیم؛ طعنه می‏ زنیم به ستاره‏ های پرفروغ و تنها و به خود که می‏ رسیم خاموش می‏ شویم؛ سکوت می‏ کنیم مبادا این با هم بودن‏مان را چشم بزنند؛ پلک می‏ بندیم مبادا افسون شویم و اشک چشممان را بگیرد و رسوای‏مان کند؛ پر می‏ کشیم برای با هم بودن تا تنها با هم بودمان را قاب کنیم روی دیواری، کنج طاقچه‏ ای و نمی‏ دانیم کی و کجا بوده این قفس‏ ها که ساخته‏ ایم.